Naar zee

‘Wat stoer! Wat dapper! Wat heerlijk!’ en ‘Is dat niet eenzaam? Met wie ga je? Mag ik met je mee?’

Sinds 2013 ga ik minimaal eens per jaar een paar dagen naar zee. Egmond aan Zee, om precies te zijn. Ik ga in mijn eentje en dat is niet stoer of dapper, niet eenzaam ook. Het is wel heerlijk, en nee, er mag niemand mee 😉

Ik ben er ergens na mijn scheiding in 2013 mee begonnen. De hoteleigenaar was zo lief om me de leukste restaurants van het dorp te noemen, maar toen ik zei dat ik misschien liever een salade bij de supermarkt ging halen, bood hij me direct een bord en bestek aan. En ik vond het doodeng, die eerste keer in mijn eentje in de ontbijtzaal te moeten gaan zitten. De eigenaar zag het aan me en wees me het meest beschutte tafeltje aan: ik kon iedereen zien maar niemand lette op mij.

Dat jaar heb ik de nodige tranen gelaten. De scheiding hakte erin, de jongens waren nog zo klein en dit was niet hoe ik het huwelijk voor me had gezien. Overal zag ik blije stelletjes lachen met elkaar. Maar ik heb óók gelachen. Om het hondje dat enthousiast over het strand galoppeerde maar de diepe kuil voor een plasje aanzag, en kopje onder ging. Om de musjes bij de strandtent die mijn gezelschap zochten, of mijn koffiekoekje. En ik was trots. Op mezelf, dat ik niet bij de pakken neer ging zitten en mezelf dit gunde. En het deed.

Elk jaar ben ik er terug blijven komen, nu al een paar jaar in hetzelfde hotel. Het is er niet bijzonder: het is eenvoudig en misschien zelfs wat saai te noemen. Maar het bed is schoon, de douche is warm en de mensen zijn vriendelijk. En belangrijker nog: het is op een steenworp afstand van het strand en als ik uit het raam naar buiten kijk, zie ik de zee. Of het strand. Of de vuurtoren. Of alles.

Ik beleef geen gekke avonturen, er gebeuren geen levens veranderende dingen. Maar mijn hoofd komt tot rust en het is heerlijk om die paar dagen alleen te doen waar ik zin in heb, of behoefte aan heb. Meestal is dat niet veel, behalve tien keer op een dag even naar het strand lopen. Ik maak geen wandeltochten want ik hou niet zo van wandelen. Maar gewoon, daar staan aan de rand van het water… dat is voldoende. Daar laad ik van op, dat geeft me een intens blij gevoel.

Vanmiddag was er een prachtige zonsondergang. En hoewel ik het niet gepland had en ik juist veel waarde hecht aan het op mezelf zijn, was ik niet alleen toen de zon in de zee zakte. Een spreeuwtje had zijn landing verkeerd ingezet en landde tegen mijn hoofd. Toen hij beduusd op de grond bleef zitten, pakte ik hem op, liep met hem naar de duinrand en ging in het zand zitten. Hij bleef nog even bij me, besloot toen dat hij genoeg had van mijn gezelschap en vloog weg.

Het was een heerlijke dag.