Dorp van mijn jeugd · VA-Studio Kalina

Het dorp van mijn jeugd

Tot het moment dat ik op mijn 24e ging samenwonen, woonde ik in het dorp waar ik geboren ben. Daar op de grens van Limburg en Gelderland was het een soort drielandenpunt, want een paar kilometer de andere kant op lag Noord-Brabant. Ik was de middelste van drie meiden, en met de cavia, hamsters, vissen en vogels vormden we met onze ouders een doorsnee gezin. Papa werkte lange dagen, mama was thuis met ons.

Ons dorp was niet groot maar we hadden er alles wat we nodig hadden. Er waren winkels, cafés, een kerk, een school en een dorpsplein waar kermissen en andere spektakels plaatsvonden. Er waren sportclubs en buurtverenigingen en vooral was er heel veel ruimte om buiten te spelen. Met onze ‘eigen’ buurtkinderen speelden we verstoppertje en buskruit, bouwden we dammen van sneeuw om de straat autovrij te krijgen en werd met verf een tennisveld op de straat getekend. Met de ‘rivaliserende’ buurtkinderen vochten we een altijd voortdurende strijd uit, hoewel niemand ook maar enig idee had van de reden van die strijd.

Het was een fijne jeugd. Fietsen en achterdeuren waren nooit op slot, iedereen liep achterom en als het donker werd gingen we naar binnen. Kinderfeestjes werden thuis gevierd met knutsel- of verkleedsessies en op woensdagmiddag was er een bakje chips, een glaasje ranja en kinder-TV. We hadden nooit zelf een sleutel bij ons en de zeldzame keren dat er na school niemand thuis was, mochten we bij de buurvrouw wachten op mama. Vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom, hoewel dat op zondagen altijd even overlegd moest worden. Dat was namelijk meer een dag voor familieaangelegenheden. We gingen bijna elke zomer op vakantie en vonden het een feest als we op warme zomeravonden na het eten gingen zwemmen in de waterplas aan de rand van het dorp.

We hadden niet veel nodig om het goed te hebben. Natuurlijk vochten we met elkaar, als zusjes in de pubertijd, en hebben we letterlijk en figuurlijk tegen dingen aangeschopt. Ook wij riepen om het hardst dat we ‘ook nooit iets mochten’ en vonden onze eigen ouders het stomst van allemaal. Maar het feit dat ik altijd met veel plezier thuis ben blijven komen en de vergeelde, onscherpe foto’s in het fotoalbum die warme herinneringen oproepen, zorgen ervoor dat ik mijn kinderen gun dat zij later op dezelfde manier op hun jeugd terugkijken.

En zelfs als zij maar half zoveel geluk voelen als mijn jeugdherinneringen bij mij oproepen, dan hebben ze het goed gehad.